Μέσα στο υπνοδωμάτιο δυο όμορφα εφηβικά κομοδίνα ήταν για λίγο κάτω από το φεγγάρι, κι ύστερα πιο χα­μηλά, και πιο χαμηλά, ξανά και ξανά, αργά, αργά κι α­παλά και μέσα κι έξω, όπως μια άλλη σύνθεση τοίχου θα οδη­γούσε με το φως του κεριού έναν άγνωστο εραστή στα άδυτα μονοπάτια του κορμιού της. Έτσι, σε σόλο ερω­τικό, αφιερωμένη στη σεληνιακή λατρεία του κορμιού της, ερωτοτροπούσε ώρα πολλή με το φεγγάρι, η απα­λή αναπνοή της ανασήκωνε ρυθμικά τα ράφια του κλασικού μπουφέ, ώσπου ένας άφωνος λυγμός τίναξε το κορμί της.
Μια βραδιά, στο μεγάλο καύσωνα, κολυμπούσαμε με τη Βάσια στο κρεβάτι, όταν ένιωσα στην πλάτη μου το δικό της βλέμμα ξάπλωσα κι έφερα τη Χριστίνα από πάνω, κι είδα τότε από τη χαραμάδα της πόρτας, που αφήναμε μισάνοιχτη για να δροσίσει, τα μάτια της, δυο μικρά αβέβαια άστρα να λάμπουν αλλόκοτα, λες κι ή­θελε να παρεμβληθεί ανάμεσα στα ζευγαρωμένα ξύλινα κρεβάτια. Το πρωί, καθώς σηκωνόμασταν, μπαίνει ξενυχτισμένη και λέει: Α! Εδώ δεν έχει καθόλου φως, ας ανάψουμε εκείνο πάνω στο τραπέζι!

πάρε το τραπέζι και τρέχα