Είναι ο κατάλληλος χρόνος για κάνει κανείς αλλαγές στα έπιπλα του, σε μια συζήτηση με την σχεδιάστρια κάναμε μια σε βάθος ανάλυση των δεδομένων, επειδή γνωριζόμαστε πολύ καιρό εκείνη διάβαζε τις σκέψεις μου στα μάτια μου πριν ακόμη καλά καλά τις συνειδητοποιήσω, άρχισαν αργά αλλά σταθερά να βοηθούν στην προσπάθεια μας να προσεγγίσουμε το θέμα επιλογή νέων επίπλων.
Οι σχεδιαστικές διαφωνίες εμφανίστηκαν αργότε­ρα. Προηγήθηκε μια περίοδος σύγκρουσης ταμπερα­μέντου. Εκείνη πρόσθετε βάρος στο καθετί, εγώ το αφαιρούσα. Δεν μπορούσε να δει μ’ ένα άλλο βλέμμα τον κόσμο του επίπλου. Η ελαφρότητα σαν μια σχεδιαστική αξία του ήταν αδιανόητη. Ξαπόστελνε το χιούμορ, γιατί κατέ­στρεφε την ατμόσφαιρα του εκκλησιάσματος. Αποσο­βούσε τα νέα τολμηρά σχέδια . Έλεγχε υπερβολικά τα σχέδια της, έδινε τόση σημασία στην κάθε γραμμή του σχεδίου.

πρωτότυπο σχέδιο καρέκλας

Όταν μας ά­κουγε να κάνουμε πλάκα ή να συζητάμε για ξυλοκατασκευές, αντιδρούσε με τη λεπτή περιφρόνηση και την ανεκτικότητα του ενήλικα επαναστάτη απέναντι στους ανώριμους. Ξαναβλέπω και τώρα τη λάμψη της επιείκειας στα μάτια της, καθώς παρατηρούσε τον πυ­ρετό μας για εκείνον το αξέχαστο σχέδιο του χώρου σε μια κατοικία στον Διόνυσο και τη μαθηματική μας απόπειρα να αποδώσουμε τη μα­γεία της υπερβατικής προσέγγισης στο σχεδιασμό με τα συστήματα της Θεω­ρίας των σχεδίων για έπιπλα και τους κανόνες της επιπλοποιίας όπως εφαρμόζονται εδώ.
Ένα μεσημέρι χτυπούσε το τηλέφωνο συνθημα­τικά κι εκείνη αμέριμνα είπε: Α! Ο πελάτης είναι, σήκωσε το. Ο άλλος συνεργάτης μας στην εν λόγω δουλειά έγινε έξαλλος μαζί μου’ τότε συνειδητοποίησε ότι στα συνθηματικά κουδουνίσματα του τηλεφώνου είχα χρησιμοποιήσει τα τεχνικά συ­στήματα της επιπλοποιίας. Έτσι, όταν το τηλέφωνο χτυπούσε 2 φορές ήταν το σύστημα του Ιταλού σχεδιαστή Mario Bellini , οπότε ξέραμε ποιος παίρνει αυτό τον σχεδιαστικό κώδικα, όπως το είχαμε προδιαγράψει. Όχι, δεν ήταν συντηρητικός στην σχεδιαστική προσέγγιση ούτε άτολμος. Κάθε άλλο. Όμως εγκλωβίστηκε τελικά από την ίδια του την έλλειψη έμπνευσης . Ήταν αιχμάλωτος των ιδεών που είχε αιχμαλωτίσει. Ο αποπλανητής ακόμα μία φορά έχει αποπλανηθεί. Είχε πιαστεί κι ο ίδιος στα δίχτυα του θρύλου του. Παγιδευμένος στη διαρκή ετοιμότητα του για το σχέδιο-θαύμα, μες στην υπερδιέγερση, στην ανελέητη θέληση του, ξεπερνούσε τα ανθρώπινα μεγέθη στα σχέδια των κατασκευών του, επηρεασμένος από τον μεγάλο Marco Piva .
Ήταν δύσκολο για μας να αντέξουμε την όλο και πιο τολμηρή προσέγγιση στα σχέδια των σαλονιών . Η μια διαφορά σε ζητήματα υλικών και τεχνολογίας στην κατασκευή γεννούσε την ανάγκη για κάτι επαναστατικό. Μια διαφορετική προσέγγιση στα έπιπλα σαν αυτή που κάνει to κατάστημα επίπλων Sanfos :  https://www.sanfos.gr/epipla
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ, γιατί κανείς πια δεν το αντιμετωπίζει έτσι. Η φλόγα που μας έφερε κοντά τρεμόσβηνε ανεπανόρθωτα. Είναι αλήθεια ότι, ακόμη και τότε, κι εκείνη κι εγώ σκαλίζαμε τις σημειώσεις και τα σκαριφήματα των σχεδίων για τους χώρους του καθιστικού αλλά δεν βρίσκαμε τίποτε πρωτότυπο και καινοτόμο.

καινοτόμο σχέδιο τραπεζιού

Ήρθε κι έκατσε σαν καταχνιά πάνω στη σχέση μας η δυσπιστία κι η διχόνοια. Κανείς μας δεν έβλεπε τον άλλο ολόκληρο. Πρόσεχε μόνο εκείνο το μέρος του που δικαίωνε τις αμφιβολίες του. Ξαναγύριζε καθένας μας σε μια φράση που είχε πει ο άλλος κι έψαχνε σ’ αυτή διαφορετικά νοήματα. Αναζητούσε, σαν καχύποπτη, στα λόγια και τις πράξεις του άλλου εκείνους τους υπαινιγμούς που τον προσβάλλουν, τις αδέξιες φράσεις που ξεφεύγουν και φανερώνουν όσα κρύβει κάτω από τις ιδέες για το υπνοδωμάτιο και την κουζίνα , τα αδύνατα σημεία που εξασθενούν την επιχειρηματολογία του, τον ψεύτικο τόνο και την απλοϊκή του σχεδιαστική προσέγγιση στα σχέδια των καναπέδων και των συνθέσεων τοίχου, τα στραβοπατήματα και τα τρωτά που στηρίζουν τις υπο­ψίες του.
Υπάρχουν πολλές νεωτεριστικές προσεγγίσεις στα σχέδια για έπιπλα κατοικίας όπως εδώ : https://www.epiplou-sxedio.eu
Αλλά δεν φαίνεται βοηθάει, ό,τι συγκινούσε τον ένα, ήταν αρκετό για να το βγάζει σκάρτο ο άλλος. Η υπεροψία της σχεδιαστικής ελιτίστικης κουλτούρας γέμιζε τον αέρα και βάραινε την ατμόσφαιρα οδυνηρά. Εί­χα αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις για το σύνολο των σχεδίων. Κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι είναι εγωιστής και δεν μπορεί να έρθει στη θέση του άλλου, ότι έχω το σύμπλεγμα του σχεδιαστή των διασημοτήτων, ότι τον αδικώ και μεγεθύνω τις αδυναμίες του, πως πάω να κάνω συντηρητικές επιπλοσυνθέσεις πως τον συνερίζομαι και δίνω ανούσιες μάχες γοήτρου και υπεροχής.

Μέσα στο υπνοδωμάτιο δυο όμορφα εφηβικά κομοδίνα ήταν για λίγο κάτω από το φεγγάρι, κι ύστερα πιο χα­μηλά, και πιο χαμηλά, ξανά και ξανά, αργά, αργά κι α­παλά και μέσα κι έξω, όπως μια άλλη σύνθεση τοίχου θα οδη­γούσε με το φως του κεριού έναν άγνωστο εραστή στα άδυτα μονοπάτια του κορμιού της. Έτσι, σε σόλο ερω­τικό, αφιερωμένη στη σεληνιακή λατρεία του κορμιού της, ερωτοτροπούσε ώρα πολλή με το φεγγάρι, η απα­λή αναπνοή της ανασήκωνε ρυθμικά τα ράφια του κλασικού μπουφέ, ώσπου ένας άφωνος λυγμός τίναξε το κορμί της.
Μια βραδιά, στο μεγάλο καύσωνα, κολυμπούσαμε με τη Βάσια στο κρεβάτι, όταν ένιωσα στην πλάτη μου το δικό της βλέμμα ξάπλωσα κι έφερα τη Χριστίνα από πάνω, κι είδα τότε από τη χαραμάδα της πόρτας, που αφήναμε μισάνοιχτη για να δροσίσει, τα μάτια της, δυο μικρά αβέβαια άστρα να λάμπουν αλλόκοτα, λες κι ή­θελε να παρεμβληθεί ανάμεσα στα ζευγαρωμένα ξύλινα κρεβάτια. Το πρωί, καθώς σηκωνόμασταν, μπαίνει ξενυχτισμένη και λέει: Α! Εδώ δεν έχει καθόλου φως, ας ανάψουμε εκείνο πάνω στο τραπέζι!

πάρε το τραπέζι και τρέχα

Σε τρίγωνο σαλόνι και  τρίγωνο ή παραλληλό­γραμμο τραπέζι, στην είσοδο το έπιπλο εισόδου που και αυτό  όλο ν’ αλλάζει και ν’ αλλάζει κι όμως να μένει πάντα το ίδιο έπιπλο.

επιπλο εισόδου

Το δωμάτιο μου μικραίνει, το δωμάτιο των παιδιών εξαφανίζεται, ο διάδρομος μακραίνει και στο βάθος του αντικριστά βρίσκονται δύο δωμάτια, το ένα δικό μου και της γυναίκας μου, στο άλλο απέναντι με τα πολλά έπιπλα κοιμούνται τα παιδιά. Σε μια εποχή όπου όλοι οι νέοι άνθρωποι έμοιαζαν μεταξύ τους, κι αν περνούσαν, όχι τριάντα χρόνια, αλλά μόνο δέκα λεπτά δεν μπορούσες να τους θυμηθείς, αυτοί οι δύο άνθρωποι αποτελούσαν μιαν ανεπανάληπτη πρωτοτυπία, πέρα από την ακο­λουθία των νέων επίπλων των νέων γενεών, πέρα από κάθε γνωστή αναφορά, από κάθε πριν, κάθε μετά. Εξαίρεση στον κανόνα τα νέα έπιπλα Κόρινθος . Από τότε, το καλούπι στο οποίο τους έχυσε ο Θεός ή ο Διάβολος πρέπει να ‘χει χαθεί.
Οι πρώτες γκρίζες τρίχες στο μουστάκι μου ξανα-μαυρίζουν, οι δύο ρυτίδες κάτω απ’ τα γαλάζια μάτια της γυναίκας σβήνουν, η κουζίνα μας μικραίνει, το γρα­φείο μου μεταμορφώνεται σ’ εκείνο το κυκλοθυμικό τρα­πεζάκι κουζίνας.

Εκείνα τα λεπτά έπιπλα έμειναν μετέωρα στον αέρα, ο χρό­νος είχε σταματήσει. Κοίταζε τα σαλόνια μπροστά. Οι ματιές τους τους μετέφεραν στην Τάιμς Σκουέαρ, τα είδη διακόσμησης στην  Λαφαγιέτ,  το Σέντραλ Παρκ, να δει τις βρώμικες γέφυρες στο Μπρούκλιν, στην Αστόρια και το Μπρονξ, να χαζέψει τους γλάρους που κόβαν κυκλικές βόλτες στις αποβάθρες του λιμανιού, να φτάσει ως τη Γουόλ Στριτ κι αντίθετα ως τις παρυφές του Χάρλεμ, να αγοράσει στρώματα στην Τσάινατάουν, να πάει στα σινεμά, εκεί που ξενυχτούσε η άστεγη αλητεία βλέποντας πέντ’ έξι φορές το ίδιο έργο μέχρι να ‘ρθει το πρωί. Δεν πρόσεχε  το συγκεκριμένο έπιπλο. Είχε α­φαιρεθεί, βλέποντας το όμορφο σχέδιο του μπουφέ, βάδιζε και απολάμβανε την ατμόσφαιρα του δρόμου κι αφέθηκε στο αξεδιάλυτο ακόμα μυστήριο του ταξιδιού του για αγορές στην Αμερική.
Ανέβαινε την Μπρόντγουεϊ, σ’ ένα ανοιξιάτικο σού­ρουπο, που το ξύριζε ο κρύος αέρας από το Σέντραλ Παρκ, οι πολύχρωμες βιτρίνες με τα μικροέπιπλα είχαν ανάψει, τα διά­σημα καταστήματα επίπλων και τα σινεμά-σύμβολα έλαμπαν κι είχαν ήδη σχηματιστεί οι πρώτες ουρές, όταν μια κολλαριστή αλλά ελκυστική γυναίκα, με αρχοντικό βάδισμα, μ’ έ­να κίτρινο ταγέρ της τελευταίας ευρωπαϊκής μόδας κι ένα πακέτο είδη διακόσμησης πολυτελείας γνωστού οίκου στο δεξί της χέρι.